लसुन रोपेर आम्दानी गर्दै पिपलाडीका किसान

कञ्चनपुर। कञ्चनपुरको शुक्लाफाँटा नगरपालिका–३ पिपलाडीका किसान जनकलाल डगौरा धान काटेपछि अहिले लसुन रोप्नमा व्यस्त छन्। खेतमा खनजोत नगरी सिधै धानको गाँजमै कुटोको सहायताले लसुन रोप्ने कार्यमा उनी लागेका छन्।

दशकअघि देखि गाउँमा आएका कृषि प्राविधिकको सल्लाहमा शून्य खनजोत अर्थात् जिरो टिलेज प्रविधि अपनाउँदै उनले बर्सेनि लसुनखेती गरेर आम्दानी गर्दै आएका छन्। ‘पहिले खेत जोतेर क्यारी बनाएर लसुन रोप्थ्यौँ, उत्पादन थोरै हुन्थ्यो,’ उनले भने, ‘खनजोत नगरी सिधै रोप्दा गानो ठूलो हुन्छ, उत्पादन पनि राम्रो आउँछ।’

त्यसैले यस प्रविधिमा लसुन रोप्ने कार्यलाई निरन्तरता दिँदै आएको उनले बताए। डगौराले पाँच कट्ठा जग्गामा लसुन रोप्ने गर्नु हुन्छ। जसबाट रु ९० हजार जतिको आम्दानी हुने गरेको छ। उनका अनुसार धान काटिसकेपछि चिस्यान रहेको खेतमा सिधै गाँजको बीचमा कुटोको सहायताले लसुनका पोटी (केस्रा) रोप्ने गरिन्छ। चिस्यान नभएमा सिँचाइ गरी लसुन रोप्ने कार्य हुन्छ। लसुन रोपेपछि त्यसपछि गोठेमल छर्की परालले छोप्ने गरिएको किसान विनोद डगौराले जानकारी दिए।

पिपलाडीका किसानले लसुनखेतीलाई नगदे बालीका रुपमा आत्मसात् गर्दै आएका छन्। प्रत्येक परिवारले एकदेखि पाँच कट्ठासम्म जग्गामा जिरो टिलेज प्रविधिबाट लसुनखेती गर्दै आएका छन्। एक कट्ठामा करिब दुई क्विन्टलसम्म उत्पादन हुने र सिजनमा प्रतिकिलो रु तीन सय देखि रु पाँच सय सम्ममा बिक्री हुने गर्दछ। जसबाट किसानले प्रतिकट्ठामा रु ३० हजारका दरले आम्दानी गर्दै आएका छन्।

‘पहिले खानकै लागि पनि लसुन किन्नुपर्थ्यो, अहिले घरको खपतपछि बाँकी बिक्री हुन्छ,’ किसान चामबहादुर डगौराले भने, ‘सिजनमा व्यापारीहरू आफैँ घरमै आइपुग्छन्।’ स्थानीय बजार झलारी र महेन्द्रनगरमा जिरो टिलेजमा उत्पादन भएको लसुनको माग उच्च रहेको चुन्नुलाल डगौराले बताए। ‘धानको गाँजमा बढेको लसुनको गानो ठूलो र खानमा स्वादिलो हुने भएकाले बजारमा चाँडै बिक्री हुन्छ,’ उनले भने।

‘जिरो टिलेज खेती प्रविधिले खेत जोत्नुपर्ने झन्झट र लागत घटाएको छ,’ नगरपालिकाको कृषि शाखाका कृषि विकास अधिकृत विनयराज जोशीले भने, ‘यस प्रविधिमा माटोको संरचना नबिगारी खेतको चिस्यानलाई नै उपयोग गरी बाली लगाइन्छ।’

उनका अनुसार जिरो टिलेज प्रविधिमा गरिने लसुनखेतीमा थोरै परिश्रममा धेरै आम्दानी हुने भएकाले पिपलाडीसहित नगरपालिकाको अन्य क्षेत्रका किसानको आकर्षण यस खेतीतर्फ बढ्दै गएको छ। ‘धान काटेको एकदेखि दुई दिनपछि गाँजको ठुटो करिब दुई इन्चमा काटेर त्यसैमा कुटो वा अन्य फलामका औजारको सहायताले लसुन रोपिन्छ,’ जोशीले भने, ‘त्यसपछि खेतमा १० सेन्टिमिटर बाक्लो पराल, भुस वा खरको छापो दिनुपर्दछ, यसले खेतमा चिस्यान कायम रहनाका साथै झारपात रोक्ने र माटोमा जैविक पदार्थ थप्ने काम गर्छ।’ जिरो टिलेज प्रविधिमा लसुन रोप्दा गोडमेलको आवश्यकता नपर्ने उल्लेख गर्नु हँुदै उनले झारपात देखिएमा मात्रै हटाउनुपर्ने बताए। ‘यस प्रविधिबाट गरिएको लसुनखेतीले समय, श्रम र लागत घटाउनाका साथै जमिनको उर्वरा शक्ति कायम राख्छ,’ अधिकृत जोशीले भने, ‘जलवायु अनुकूलनका दृष्टिबाट पनि यो प्रविधि अत्यन्त प्रभावकारी उपायका रुपमा रहेको छ।’

रोग कीरा व्यवस्थापनका लागि किसानहरूले गाईको गोबर, गहुँत र निमको रसबाट बनेको घरेलु जैविक विषादी प्रयोग गर्दै आएका छन्। ‘रोपेको लसुन बोटका पातहरू पहेँलिन थालेपछि बाली तयार भएको थाहा हुन्छ,’ स्थानीय किसान चामबहादुर डगौराले भने, ‘त्यसपछि खेतबाट लसुन उखेल्न सुरु गर्छौं, बोटसहित दुई–तीन दिन घाममा सुकाएपछि गानो अलग गरी छायाँमा राख्छौँ, त्यसपछि बिक्री गर्छौं।’ रासस